“

Çocukluğumda hayalim anne olmaktı… Anneanne olacak yaşta anne oldum ve ikiz annesiyim. Oğullarım Serdar ve Arda biraz erken doğdu ve kuvözde kaldılar. Çıktıktan sonra ise her şey yolundaydı… Arda 3 aylık olduğunda Serdar’a göre boynunu tutamıyordu, tabii hastaneye gittik canım oğlumdan kan aldılar, teşhis için her tarafını deldiler, bütün makinelere girdik nedir nedeni nedir bulamadılar ve doktor zamana bırakalım dedi. Zaman su gibi akıyor tabii, Arda 2 yaşına yaklaştığında Arda’nın anlayamadığım, adını koyamadığım bu farklılığı için tekrar aynı hastaneye gittik. Bana 25 tane soru soruldu ve 17 hayır cevabı verince ben, Otizm diye bir reçete yazıldı. Otizm ne bilmiyorduk, hiç duymamışım… Gittiğimiz rehabilitasyondaki görevliden rica ettim, internetten çıkardı bana verdi. Okudukça anladım, belirtiler oğlumda gözlemlediğim belirtiler. Üzüntümü geriye attım, oğlum için en iyisi için mücadeleme başladım. Devletin ayda 10 saat verdiği eğitimle başladık. Ardanın sağlıklı ikizi Serdar tam gün eğitim alırken ve haftalık yaklaşık 36 saati bulurken eğitimi, aylık 10 saat otizmli oğlum Arda için yeterli mi? Bu benim bir arayışa girmeme neden oldu ve teşhisi aldıktan kısa bir süre sonra Tohum Otizm Vakfı ile tanıştım. Her saniyesi eğitimle geçen bu süreç neticesine Arda 7 yaşına geldiğinde Anne diyebildi ve beni dünyanın en mutlu annesi yaptı. Yoğun sürekli eğitimin otizmli çocuklar için tek çare olduğunu bize çare olan Tohum Otizm Vakfındaki eğitimle birebir yaşadım, yaşamaya da devam ediyorum. Arda’nın daha iyi olmasını sağlayacak bir kurumda olduğumu biliyorum, eğitimle birlikte ömür boyu süren bu süreçte sabır, zaman, sevgi ile her şeyi aşmak mümkün. DEVAMINI OKU

“