Ben Siirt, Eruh’luyum. 90’lı yıllarda İstanbul’a geldim. Ben eşimi İstanbul’a getirdiğimde, maalesef okuma-yazma bile doğru dürüst bilmiyordu. Ben de, bir aile babası nasıl olunur, bir çocuğa nasıl babalık yapılır bilmiyordum. Benim kendim de yetişmem gerekiyordu. Ve biz bir arayış içine girdik. Yolumuz da AÇEV’e düştü. 5 kişilik aile, biz AÇEV’den eğitim aldık. Kendi ailemden, kendi çevremden bile tepki gösterenler oldu. Ya senin ne işin olur orada, sen sanki kadın mısın çocuğa bakacaksın, baba destek programıma gidiyorsun diye. Ama o olumsuz tepkilerin hepsi olumlu olarak zamanla bize geri döndü. Bu sayede bir çocuğa nasıl davranacağımı öğrendim, eşime nasıl davranacağımı öğrendim. AÇEV’in eğitimlerini aldıktan sonra karşımdaki insanı kırmadan ve üzmeden de kendimi ifade edebileceğimi gördüm. AÇEV’in sayesinde bir artımız daha oldu; televizyonu kapatıp kitap okuma saatleri uygulamaya başladık ve bunun gerçekten çok yararlı olduğunu gördük. Haftada bir gün toplantı yapıyoruz, aile içinde biz sıkıntılarımızı birbirimize anlatabiliyoruz. Artık kendimizi daha net ifade edebiliyoruz.

14 yaşımı bitirdim ve evlenip İstanbul’a geldim. Okuma yazmam olmadığı için kör bir insan gibi hissediyordum kendimi. Hiçbir yere tek başıma gidemiyordum. Sonra yolumuz AÇEV ile kesişti. "Zaten 3 çocuk annesi olmuşsun, çalışacak değilsin. Bu yaştan sonra okuyup da ne olacaksın? Niye okula gidiyorsun, niye boşa zaman harcıyorsun?" diyorlardı bana. Ben inatla okumaya devam ettim. Sadece eğitim değil, birçok sosyal faaliyeti de AÇEV’le birlikte yaşadık. AÇEV’le birlikte, birlikte güzel zaman geçirmeyi, eğlenmeyi ve birlikte kaliteli bir zaman geçirmeyi de öğrendik. Birbirimizi dinlemeyi, birbirimizi anlamayı öğrendik. Bu çok güzel bir şey bizim için. Çok mutluyum, iyi ki de AÇEV’e gitmişim…